Leuk die snelle reacties op het eerste verhaal. We zijn in onderhandeling geweest over zo'n grote souqlamp, maar het schijnt cultureel erfgoed te zijn, gelukkig maar. We zijn trouwens na 4 dagen wel souqmoe.

Er valt zoveel te vertellen dat we niet weten waar te beginnen en waar te eindigen. Onze reisgroep is inmiddels gearriveerd. In totaal zijn we met 18 mensen, inclusief de reisbegleidster, keurig verdeeld9 mannen en 9 vrouwen. De eerste indrukkenover de groep zijn goed, het zal voor ons even wennen zijn in een groep op stap te zijn. Alhoewel we zijn nog niet met de groep onderweg geweest. Dat gaat dinsdag gebeuren wanneer we naar Palmyra gaan. Hier in Damascus doet iedereen zijn eigen programma, soms samen met anderen. We komen hier nog weleens op terug.

We willen iets vertellen over twee bijzondere ontmoetingen.

We zaten bij een fruitsapstalletje eengeweldig groot glas mixed fruit te nuttigen toen we in gesprek kwamen met twee jongeren, een Deen en een Pool. De laatste was een heel interessante vent: hij sprak zowel Russisch (wat niet zo gek is voor een Pool) en Farsi, de taal die in Iran gesproken wordt. Hij had Perzische geschiedenis gestudeerd en had de taal er maar bij genomen. Hij vertelde ons dat het Farsi zeer sterk afwijkt van het Arabisch, het blijkt meer verwantschap te hebben met de Westeuropese talen. Dat wisten wij dus niet, in Iran zullen we eens goed gaan luisteren of we iets kunnen ontdekken daarvan.

's Avonds op een theeterras ontmoetten we twee Syrische christenen, 22 en 32 jaar oud. De oudste werkt op het Immigratiedepartement, de andere is programmeur en ontwerpt websites, soms ook voor Nederlandse opdrachtgevers. De Christenen zijn een behoorlijk grote minderheid in dit land. De Islam is geen staatsgodsdienst, hoewel de grondwet bepaalt dat de president een moslim dient te zijn. Ruim 90 % is moslim: waarvan 80 % soennieten, 7 % alawieten, 2 % druzen, 1 % ismaëlieten. De overige 10 % zijn christenen: oosters orthodox, katholiek en protestant. In Damascus is een Christelijke wijk, wat goed te merken is aan hoe de mensen gekleed gaan en uiteraard kom je een aantal kerken tegen. Je komt hier dus vrouwen tegen die gewoon Westers gekleed gaan met alle bloot vandien. Daarnaast uiteraard vrouwen volledig in het zwart gekleed met boerka en al en allerlei variaties daartussen. Het lijkt erop dat de Christenen hier redelijk vrij gelaten worden. De jongste jongen vertelde echter dat hij graag in een Christelijk land zou willen leven, zou ook Libanon kunnen zijn. Hij merkte daarbij heel fijntjes op dat wij toeristen veel van de gebouwen, landschape.d. zien maar niet hoe de mensen echt leven. Daar heeft hij helaas gelijk in alhoewel zulke gesprekken als met die jongens je wel iets wijzer maken. Beiden zijn ze nog ongetrouwd, ze kunnen het niet betalen: er moet een huis zijn (± Euro 100.000, heel veel geld voor hier), een goede baan en uiteraard een auto (volgens ons de 2e god na Allah in dit land, bij ons is dat bij sommigen overigens niet anders, er is alleen bij de meesten geen god/allah) en natuurlijk nog wat geld. Helaas was de tijd tekort om daar verder over door te vragen.

Het taalgebruik zal hier endaar wel voor verbetering vatbaar zijn, maarje zit hier in zo'n internetcafe, met een televisie aan op een geluidsniveau voor gehoorgestoorden,en je wilt er niet telang over doen.

Tot een volgende keer.

Groet,

Marian & Piet