Op stap door Azië - Zijderoute

Indrukwekkend, ontberingsrijk Kirgizstan

Het tweede bericht vanuit China, het laatste land van onze zijderoute reis. We zijn nu in Turpan, nog steeds in het gebied der Oeigoeren. Turpan is een oasestad aan de oude karavaanroute, met aan de ene kant de Taklamakanwoestijn en aan de andere kant uitlopers van de Gobi woestijn. Deze plaats is bekend als de ‘oven' van China, afgelopen zomer zijn temperaturen gemeten tot 49 C. Nu is het aangenaam zonnig weer, ± 20-25 C overdag. Turpan is vooral bekend om zijn druiven en dus ook om zijn wijn. In China hebben we voor eerst op onze reis weer eens wijn gedronken en ze smaakte uitstekend, zowel de rode als de witte. De oase wordt geïrrigeerd middels eeuwenoude, ondergrondse kanalen (karez) waardoor gesmolten sneeuw van de kilometers verder gelegen bergen stroomt. We ontdekten net dat op het etiket van het Chinese bier Sinkiang, smaakt prima, staat 'brewed with melted snow water'.

Nu dan iets over onze belevenissen in Kirgizstan. Allereerst wat (droge) informatie betreffende dit land. Oppervlakte bijna 5 x Nederland, ± 90 % daarvan bergen. Bijna helft van het land ligt boven 3000 m, waarvan 3/4 bedekt met eeuwige sneeuw en ijs. Het land is bezaaid met bergmeren. Ruim 5 miljoen inwoners met ± 3 x zoveel vee (vooral schapen) als mensen. 2/3 van de bevolking leeft op het platteland. De economie drijft vooral op akkerbouw en veeteelt. We zijn nog nooit in een land geweest waar we zoveel schapen, koeien en paarden hebben gezien, overal zie je ze grazen. Het land is bedreven in bouwen van waterkrachtcentrales. Grondstoffen: kwik, lood, koper en sinds kort goud. Sinds de onafhankelijkheid in 1991 is de levensstandaard gedaald; ± 40 % leeft onder de armoedegrens; er is sprake van een hoge (verborgen) werkloosheid. De Kirgiezen stammen af van Turkse nomadenstammen, rond de 10e eeuw zijn deze uit Siberië vertrokken om zich uiteindelijk in Tian Shan te vestigen. Het Kirgizisch is een Turkse taal met Cyrillisch alfabet; men is echter bezig om geleidelijk over te gaan op het Latijnse schrift, net als Turkmenistan en Oezbekistan. Nu nog twee officiële staatstalen: Russisch en Kirgizisch. 75 % van de bevolking is moslim, maar het overgrote deel is niet echt praktiserend. Daarnaast is ± 20 % Russisch-orthodox.

Vanuit Tashkent, de hoofdtad van Oezbekistan, werden we met 5 taxi's vervoerd naar de grens met Kirgizstan. Het was een minne, ongeveer 7 uur durende tocht met vrijwel de gehele dag mist, regen, hagel en sneeuw, de eerste en enige regen op onze reis tot nu toe. Er was ongeveer hetzelfde slechte weer voorspeld voor de eropvolgende dagen, hetgeen gelukkig maar ten dele uitkwam. Deze keer een vrije vlotte, probleemloze grensovergang. Aan de Kirgische kant van de grens stond onze expeditietruck te wachten: een oud Russisch 6 wiel aangedreven terreinvoertuig met een 'busgedeelte' erop geplaatst. Zo'n wagen is nodig omdat lang niet alle doorgaande wegen geasfalteerd zijn. Alle grote bagage ging afgedekt bovenop de truck. In en op de truck wordt bijna alles vervoerd wat je nodig hebt om vier dagen op eigen kracht te overleven: eten, kook- en eetgerei, tenten, slaapspullen en een paar tafels, maar helaas geen stoelen of krukjes, dus tijdens het eten altijd een staand en lopend buffer. De wagen werd bemand door twee chauffeurs, een kokkin en een gids (de enige die Engels sprak). Gevieren zaten tijdens het rijden voor in de truckcabine. We hebben weinig contact met ze gehad, zo aten zij altijd apart.

De eerste dag: de avond ervoor aangekomen in het hotel in Osh, het slechtste hotel van de hele reis, uitermate primitief; de sanitaire voorzieningen zijn onbeschrijfelijk. Wel lekker gegeten in een plaatselijke restaurant met live muziek van de plaatselijke Frans Bauer. Osh heeft nog een standbeeld van Lenin enis in trek om bij trouwerijen foto's te nemen.Om 6 uur ‘s ochtends was er geen water en geen licht; ons eerste ontbijt genuttigd op de parkeerplaats bij de truck

Het grootste deel van de dag reden we door een fantastisch berglandschap met vrijwel steeds uitzicht op besneeuwde hellingen en toppen. Alle dagen volop zon. In de plaatsen die we aandeden kregen we de gelegenheid onze eigen (mond)voorraad aan te vullen, o.a. wodka. De eerste avond sloegen we, op 2100 m hoogte, ons kamp op aan het prachtige, grote Toktugul meer. Een enorme grote kampeervlakte met een machtig uitzicht op het meer en de omringende bergen, waarlijk een adembenemend gezicht. We kregen een tent, 2 slaapzakken, een dikke onderdeken en 2 dunne foammatjes. Daarnaast hebben we zelf nog dunne slaapzakken en self-inflatable matjes. Van de matjes hebben we al veel plezier gehad tijdens deze reis, o.a. in hotels met te harde bedden. We hadden een vlak plekje op het grind gevonden en hadden ons koepeltentje al snel staan. Vervolgens hout gesprokkeld voor het kampvuur, na zonsondergang werd het als snel koud. De rest van de nacht viel de kou eigenlijk wel mee. Het grootste probleem voor mij was de slaapzak. De slaapzakken waren donzen mummie-slaapzakken die het VS-leger indertijd heeft achtergelaten toen ze in 2002 het land uitgeschopt werden. (Inmiddels zijn ze weer terug in het land. De Kirgiziërs hebben ze in 2005 een plek voor een basis gegeven recht tegenover de Russen.) Zo'n zak is heerlijk warm, maar tegelijkertijd zit je claustrofobisch opgesloten. Kortom een drama voor mij om in te slapen. Al met al een roerig nachtje , maar het opstaan in zo'n beeldschone omgeving vergoedde heel veel. Na het ontbijt, meestal nogal Russisch vettig, gingen de meesten van ons 'aanlopen'. Terwijl de crew en eventueel anderen de ontbijtboel opruimden en al het kampeermateriaal op het dak hees, liepen we alvast een stuk in de richting en werden vervolgens opgepikt.

De tweede avond was het kampement bij een stroompje. Ook weer voldoende vlakke plekken voor de tenten. Na een ietwat karig avondmaal en een knetterend en spetterend kampvuur op tijd naar bed. Het was zeer koud en het werd nog veel kouder. Het probleem met de slaapzak hadden we 'opgelost' door de onderdeken en de slaapzak met elkaar te verwisselen. Voor veel mensen is kamperen altijd afzien, voor ons was dat deze keer zeker ook het geval. We hadden het geluk dat het in 25 jaar nog niet was geweest deze tijd van het jaar. Dan slaap je ook nog in een tent die puur berekend is op warme landen met erg veel grote, muskietvrije (hadden we echt nodig in deze kou) ventilatiegaten. En dan heb je bovendien eerder op de avond nog een halve liter bier naar binnen gewerkt. Voldoende elementen voor een spectaculaire nacht. Onder de dikke deken en gelegen op de donzen slaapzak, eigen matje en foammatje, met lange kousen, thermomaillot en -shirt, t-shirt, wollen vest en (soms) de muts op, was het nog redelijk warm te houden. Elke centimeter verplaatsing leverde echter verlies op. En dan het bier, het leek wel een liter te zijn geweest, dat er 3 keer die nacht uit wilde. Het bleek dat het zeker 12 C gevroren had; bij een reisgenoot was de cola in de bagage deels bevroren. En dan moet je ‘s ochtends met je kouwe jatten ook nog een bevroren tent zodanig strak oprollen dat hij in een zak kan waar hij onder normale omstandigheden maar net in past. Kortom een geweldige nacht zeer bewust beleefd.

We hadden besloten die ochtend niet te gaan aanlopen totdat de reisbegeleidster meedeelde dat we, vanwege de kou, de volgende twee nachten binnen zouden slapen. Onze stemming sloeg direct 180 graden om en we gingen in de gezonde vrieskou met een bleek zonnetje lopen. Ook de derde dag was het prachtig weer met heel veel natuurschoon en aardige mensen. Veel maar dan in Turkmenistan en Oezbekistan hebben de meeste Kirgiziërs duidelijk Mongoolse trekken en veel minder Russische. Door het weer konden we niet de pas over naar het prachtige Son Kul-meer, dus een alternatieve route. Aan het einde van de derde dag arriveerden we in Kochkor, een plaats waar we in een klein winkeltje een dame achter de toonbank troffen die vloeiend Frans sprak. De communicatie verliep direct een stuk vlotter dan in het Russisch. In deze plaats werden we voor de nacht ondergebracht bij twee homestay-adressen. Twee organisaties hebben zich de laatste jaren op deze markt gestort (goede hotels lijken er nauwelijks). Misschien een mogelijkheid om met school een keer een survivaltocht naar toe te organiseren?? Met zijn zevenen kwamen we terecht bij een gezin met een moeder (was er ook een vader?) en twee kinderen, die ook al permanent twee Peace Corpsers huisvestten. Wij kregen de ouderlijke slaapkamer waar de elektrische kachel al aanstond. Er was een groot comfortabel bed waar we die nacht vorstelijk in geslapen hebben. We waren ontvangen door de oudste dochter Yildiz die al heel goed Engels sprak en verstond. De ochtend van vertrek werd zij 12 jaar. We wilden haar iets geven, maar wat? Het was te laat om nog iets te kopen. Van Jan en Thilly hadden we twee sleutelhangerklompjes meegekregen om door te geven aan een andere reiziger. Alhoewel zij dat niet is vonden wij dat Yildiz een klompje verdiende. ‘s Ochtends om 7.15 uur troffen we haar nog net voor ze naar school ging. Marian legde uit wat een klomp is, zou ze het begrepen hebben? Ze straalde ingetogen en ging het direct aan haar moeder laten zien. Daarna snel naar school die om 7.30 uur begint, dat zijn nog eens tijden. Ook deze ochtend weer geen douche, maar wel een wastafel om aan te poedelen.

De vierde dag hobbelden we weer opgewekt verder door dit prachtige land. Bij het klimmen begon het Russische voertuig regelmatig bijzonder verontrustende geluiden te maken. Jawel, in Naryn, een grote klap en de tussenas lag op straat. Op de eerste dag was de V-snaar al gebroken geweest, een mankement dat nog snel te verhelpen was geweest. Nu kostte het twee uur. We kwamen door dit oponthoud nogal laat op onze laatste Kirgische overnachtingsplaats aan. Tash Rabat, op 3200 m., is een caravanserai, een van de vele langs de zijderoute. Rondom die serai staan in de zomer een groot aantal yurts met veel plekken voor tenten voor reizigers zoals wij. In de zomer schijnt het er behoorlijk druk te kunnen zijn. Nu waren bijna alle yurts weg zoals langs de gehele afgelegde route het geval was. Door de vroeg ingetreden kou zijn de nomaden tijdig met hun kudden naar lager gelegen oorden vertrokken. Nu stonden er nog drie yurts voor eventuele gasten en een permanente woning. Voor de nacht allemaal op de lange regel in twee te warme kamers. Gelukkig besloten vier mensen gebruik te maken van de mogelijkheid de nacht in een (koudere) yurt door te brengen. Dit leverde iets meer ruimte op voor de overgebleven elf, ook al moest Marian ‘s nachts een grote teen van een reisgenoot uit haar oor peuteren. Al weer een gedenkwaardige dag en nacht.

De volgende dag op weg naar de grens met China. Daartoe moest vlak voor de grens de ijzingwekkende Torugartpas, 3574 m, genomen worden. Een pas die uiterlijk 23 november dichtgaat voor een aantal maanden. Na de Kirgizische grens, waar Marian maar met moeite doorkwam omdat in haar visum een datum veranderd door de ambassade in Brussel, verwisselden we de truck voor een Chinese bus. Vlak voor het 2e Chinese checkpoint stond een enorme rij vrachtwagens (vooral de Chinese vallen op door hun voor ons ongebruikelijke lengte) waar onze bus maar met moeite langs kon. Daarna een soort Chinees niemandsland van 80 km alvorens wij bij de echte, veel lager gelegen, grens kwamen. Controle van gezondheid (o.a. temperatuur meten) en paspoorten, bagage door de scan, geen verdere inspectie, want het was al 6 uur. Twee uur later waren we in Kashgar waar we door Koning Aap getrakteerd werden op een fantastische Chinese maaltijd. Daarna een koude kamer met een warme douche en een heerlijk bed

Kirgizstan: een land om nooit te vergeten.

Tenslotte een aanvullende ervaring (2e nacht) van reisgenoot Hans: 'Biertjeen twee glazen vodka, samen met Piet, een reisgenoot,voor het slapen gaan. Na ca 2 uur wakker met sterke druk op de blaas, kan gebeuren, lampje zoeken hemd aan sloffen gezocht en naar de boom. Daar aangekomen voelde ik de kou in me trekken maar je staat en kunt niet weg. IJskoud de slaapzak weer in en warm worden. Na twee uur wakker weer sterke druk op de blaas, waar komt dat water toch vandaan. Hemd aan broek aan pet op sloffen aan en weer naar de boom.Prachtige sterrenhemel ..... gruwelijk koud. Snel de tent weer in en warm worden. Twee uur later sterke druk op de blaas, maar ook achterop. Hemd aan, broek aan sloffen aan pet op toiletpapier mee en een lampje en naar de volgende verre boom. In de hurkzit, prachtige sterrenhemel volle maan en een langzame verkramping in de knieholten want wanneer oefenen wij de hurkzit. Een hand aan de boom in de andere het toiletpapier het lampje onder de kin en de vraag hoe het verder moet. Afwikkelen van het papier betekent de boom loslaten, evenwicht verliezen en naar achtervallen is ongewenst, lopen isgeen optie, prachtige sterrenhemel en een volle maan in combinatie met ca 10 graden vorst en de grassprieten die aan de naad kriebelen maken wel dat de besluitvorming snel moet komen. Uiteindelijk zonder problemen in de tent gekomen, vertel de oplossing nog wel eens,tot op het bot verkleumd maar met het voornemen de hurkzit en het daaruit omhoog komen thuis te gaan oefenen.'

Veel groeten, Marian & Piet

Reacties

Reacties

Jos en Wil

Hoi Marian en Piet,
Wat een geweldig interessante verhalen, we genieten ervan. Ga zo door!! Een goede reis verder.
Jos en Wil

joost

ha marian en piet,
jullie kunnen zo een reismagazine uitgeven, heel leuk om jullie ervaringen mee te beleven !

een goede reis en alvast tot in laos

thilly verbeek

Hoi Piet en Marian,
Wat een prachtig verhaal. Deze kampeer locatie zullen jullie niet snel vergeten. Leuk dat Yildaz een van de sleutelhangers heeft gekregen. De laatste is voor Peking ! Het geluk moet nog even met jullie mee reizen. Groetjes Jan en Thil

inekevanbeusekom

Jongens ik ben natuurlijk vreselijk jaloers door deze berichten, maar geniet er ook erg van dit alles te lezen. Ik was vorige week een avondje in Kirgizstan. Jullie hebben mij niet gezien helaas. In Amsterdam draaide de film Pure Coolness, speelt zich af in Kirgizstan. Maar zo kon ik toch ook een glimp opvangen van dit bijzondere land. Hier alles redelijk goed, hoewel ik pas 20-11 terecht kan bij de orthopeed. Mijn geduld wordt danig op de proef gesteld. Heb geen vieze beestjes meegebracht uit Iran, dus dat scheelt weer. Het begint voor de groep op te schieten nu. Jullie gaan lekker nog even verder. Heb ook mailcontact gehad met Jacq en "Man". Gaat geloof ik weer goed daar. Ik blijf jullie volgen en geniet van de verhalen. Wens jullie een hele fijn tijd nog met de groep en daarna mail ik weer. Dag, dag, liefs ineke

Carla en Rob

Mijn god, wat "n verhaal dit keer, ik heb hem in delen gelezen!!! Zie Piet daar al helemaal zitten in "donker.En dan maar denken aan je eigen (warme bed thuis). Gr. van mij.

Tineke en Frank Janssen

Hallo Marian en Piet,
Wij hebben genoten van jullie Kirgizië verhaal. Jullie "hotel" in Osh herkenden wij. In 2005 hadden wij ook geen licht en water. De kou hebben wij niet meegemaakt, maar het was toen ook juni. Onze truck bleef gelukkig wel heel. Hopelijk wordt jullie verblijf in China wat warmer. Kijken al weer uit naar jullie volgende belevenissen. Laatste advies: let goed op jullie fotoapparatuur!

Groet, Tineke en Frank

Remco

Hallo Piet en Marian,

Prachtige verhalen, puur genieten van Kirgizie. Nu inmiddels in Turpan, ik wacht op het volgende verhaal. Leuk dat google ads een advertentie van slaapzakken en matjes onder jullier verhaal plaatst!
Veel plezier.
remco en petra

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!