Bij deze alsnog ons tweede verhaal over China. Het was al grotendeels klaar maar het kwam er maar niet van om het af te maken.

One World One Dream was het motto van de Olympische Spelen. Wat moet je ermee? Het is, vooral in Beijing, duidelijk dat China er alles aan gedaan heeft om de rest van de wereld een droom(beeld) voor te zetten.

Het Olympisch stadion, het zwembad, de pleinen eromheen, het straatmeubilair, de kunstwerken: alles ziet er indrukwekkend goed uit. Veel in de stad Bejing is goed georganiseerd. De ondergrondse is sterk uitgebreid, functioneert zeer modern. Een rit kost, ongeacht de lengte, 25 eurocent; bij de uitgang wordt je plastic chipkaartje ingeslikt (recycling). Taxi's rijden allemaal op meter, geen gezeur over de ritprijs, ook niet over een eventuele fooi. Het vliegveld, er zijn er meerdere, is modern. Er zijn veel nieuwe en soms heel bijzondere gebouwen, o.a. het door Rem Koolhaas ontworpen CCTV gebouw, waar nog steeds aan gewerkt wordt . Een en ander is ook ten koste gegaan van oude woonwijken (hutongs). Lang niet alles zal een verbetering zijn voor de eigen mensen, maar het is wel fascinerend om te zien hoe zo'n wereldstad met 17 miljoen inwoners reilt en zeilt. Alleen al het verkeer, iets minder chaotisch dan in andere Chinese steden, blijft verbazen. Uiteraard veel, vrij nieuwe, auto's en taxi's die de nodige zichtbare luchtvervuiling veroorzaken. Veel bussen: kleine, grote en zeer lange, maar ook nog trolleybussen. Bij de bushaltes staan vaak heel veel mensen te wachten (de bus zal waarschijnlijk goedkoper zijn dan de metro). Dan uiteraard de brommers en brommertjes. En tenslotte de 'nine million bicycles in Beijing'. Het lijkt erop dat inmiddels veel fietsen vervangen zijn door brommers. Zelf hebben we ook een paar dagen met de fiets deelgenomen aan het verkeer. De anticiperende manier van rijden is ons grotendeels vreemd, maar het went snel. Soms probeer je nog op een Westerse manier richting aan te geven door je hand uit te steken. Chinezen lijken daar weinig van te begrijpen, misschien zien ze je armbewegingen als een vorm van tai chi op de fiets, een nog uit te vinden variant. Het was een bijzondere ervaring om zo'n grote stad fietsend te verkennen, al is fietsen op een te lage fiets wel een extra opgave.

In deze vaak zeer moderne groots aandoende omgeving moeten veel Chinezen op zeer kleine schaal hun dagelijks kostje bij elkaar verdienen. Daarbij maken ze vaak gebruik van allerlei soorten, al of niet motorisch aangedreven, vervoermiddelen op 2, 3 of 4 wielen. Met name het verkopen van allerlei etenswaren (tot complete maaltijden aan toe) gebeurt op deze mobiele manier.

Er is geen land waar we zoveel straatvegers hebben gezien, van ´s ochtends vroeg tot ´s avonds laat in de weer. Afval wordt ook nog op andere manieren afgevoerd. Je ziet veel vuilstruiners: mensen die afval, al of niet in zakken, dat ze langs de weg tegenkomen doorzoeken naar 'bruikbaar' materiaal, vooral plastic, blikjes, karton en papier. Voor 1000 plastic flessen ontvangen ze 1 Yuan (= ong. 12 Eurocent). Het zijn niet alleen zwervers die dit doen, maar vooral ook veel oude gewone mannen en vrouwen die op de fiets langskomen. Een bijzondere vorm van vuil opruimen (recycling) zagen we in Beijing bij het Plein van de Hemelse Vrede. Jongeren deelden daar folders uit voor een festiviteit of een opening of zoiets; 20 tot 50 m verderop stonden zwervers de weggegooide folders als oud papier te verzamelen. Je komt regelmatig bedelaars tegen. Op een avond zat midden op een breed trottoir een bedelaar zijn geld te tellen. Hij maakte keurige stapeltje van 10 met de 10^e steeds omgevouwen om de andere 9. Prachtig om te zien.

Tenslotte iets over de hoogtepunten van het 2^e China deel. Dat waren: het terracottaleger in Xi'an, de Verboden Stad in Beijing, het Olympisch stadion en uiteraard de Muur. We willen daar niet uitgebreid over vertellen. De meeste beelden daarvan zijn jullie wel bekend, kijk anders naar onze laatste fotoserie die we eerdaags op de reislog zullen plaatsen. Deze beroemde bezienswaardigheden dragen sterk bijaan het (droom)beeld dat China op de buitenwereld wil achterlaten.

Marian & Piet