Vanuit Pakse in Laos zijn we met de bus naar Ubon Rachatchani in Thailand gegaan. Ook hier hadden de grensambtenaren weer last van 'overtime'. Toen we Laos binnenkwamen ging dat in om 17.00 uur, nu was dat 16.00 uur. Logisch want onze bus vertrok om 15.30 uur en was om 16.15 uur bij de grens, dus ..... Op het busstation aangekomen hadden we al snel een tuktuk te pakken die ons naar het hotel zou brengen. Echter na een paar kilometer ontdekten we dat we een tas in de bus hadden achtergelaten. Alhoewel de chauffeur niet veel Engels verstond, begreep hij toch direct wat er aan de hand was en maakte direct rechtsomkeer. Helaas de bus was al vertrokken, naar Bangkok?? Wij, de tuktuker en ik, werden doorverwezen naar een loket waar gebeld werd. Ik begreep niet goed wat er gebeurde, maar de chauffeur blijkbaar wel want hij spoorde mij aan direct terug te keren naar zijn vervoermiddel, waar Marian de overige bagage bewaakte, en toen we werden we getrakteerd op een spectaculaire attractie: laagvliegen met een tuktuk. Hij scheurde iedereen aan alle kanten voorbij en nam sommige bochten bijna op twee wielen en dat kan natuurlijk gauw want er zijn er maar drie. Toch was het genieten. Intussen vroegen wij ons af waar we naar toe zouden gaan: was hij bezig de bus in te halen die op weg was naar Bangkok? Op een lange rechte straat maakte hij plotseling een 'u-turn' (een goed Nederlands woord is mij niet bekend) en gaf hij aan dat we nu achter 'onze' bus reden die vrij snel daarna een steeg insloeg en een parkeerplaats zocht in de remise. De tas lag nog op zijn plek. In een rustiger tempo zijn we naar het hotel gegaan. We hadden met de chauffeur een prijs afgesproken van 150 Baht en ik vroeg hem hoeveel we hem verschuldigd waren. Aarzelend antwoordde hij of 200 Baht akkoord was. Een fantastische, goedlachse man die dolgelukkig was met de 250 Baht die wij hem gaven. Een prachtige ervaring.

Nu we het toch over vervoer hebben. Vanaf Ubon R. zijn we met een nachtbus naar Pattaya (de grootste vergissing van onze reis, daarover later misschien meer) gegaan. Een prima bus met goede ruime zit/ligplaatsen en een steward aan boord die af en toe voorin de bus een mededeling deed, daarbij begon hij met het bekende Sabaidee kap en nam daarbij tegelijkertijd de bekende Thaise groethouding aan: de handen gevouwen voor de borst. Hij knikte altijd even apart naar ons (wij zaten vooraan). De eerste keer dachten we nog zo direct komt hij ook nog een keer in het Engels. Maar nee, hij sprak geen woord in deze taal. Aangezien wij de enige witneuzen waren, was dat verder geen probleem en wij volgden gewoon de Thaiers. Het was de woensdagnacht van 30/31 december en de meeste werkenden hebben de laatste dag van het jaar en de eerste dagen van het nieuwe jaar vrij. Dat betekent blijkbaar dat velen, vanaf Bangkok, in die nacht naar huis of familie reisden. Tussen 3 en 5 uur kwamen we lange files tegen die ook ons enig oponthoud bezorgden. Op een tweebaans weg gaat men bij drukte naast elkaar staan daarbij de andere weghelft gedeeltelijk gebruikend. Dat is niet altijd handig wanneer ere een grote bus langs moet. Onder politiebegeleiding werd er voor meerdere bussen een weg gebaand door de verkeersjungle totdat we weer een vierbaans weg bereikten. Onderweg was erg veel politie op de been. De meeste plaatsen waar we onderweg doorkwamen waren feestelijk verlicht. Altijd kom je minstens een portret van de koning tegen, in een lijst met goud. In andere landen zagen we vrijwel steeds hetzelfde portret van een staatshoofd. Hier is het vaak verschillend: als jongeman, officieel gekleed, informeel gekleed, fotograferend enz. Om 7.30 uur kwamen wij aan op het busstation van het Sodom en Gomorra van Thailand.

Inmiddels hebben we er alweer een, normale, busreis opzitten naar Trat, vlakbij de Cambodjaanse grens. Morgen gaan we richting het eiland Koh Chang. Gegroet vanuit het land van de glimlach, Marian & Piet.