We zeggen weleens 'Nederland waterland', maar Vietnam is een echt waterland. Wat een water kan er vallen. Echte tropische buien die de straten binnen een mum van tijd blank doen staan. Wanneer bepaalde gebieden waar we eerder geweest zijn de hoeveelheid regen zouden krijgen die hier soms op een dag valt, zou het landschap er direct anders uitzien. Vanochtend was het weer helemaal raak. We hebben wel vaker tropische regenbuien meegemaakt maar het blijft een bijzonder gebeuren. Loodrecht komt het water met bakken naar beneden. De straat voor ons hotel kwam helemaal blank te staan, zodanig dat brommers bijna tot hun wielassen er doorheen moesten. Aan het gemak waarmee de Vietnamezen, ook op de fiets, door het water heenrijden en hun balans weten te bewaren, is te zien dat ze het gewend zijn. De meeste Vietnamezen hebben regencapes die speciaal geschikt zijn brommers of fietsen; de passagiers verstoppen zich dan geheel onder het overhangende achterdeel. Je ziet dan bijvoorbeeld 6 benen onder een cape vandaan komen. Helaas geen foto's kunnen nemen, onze camera laat het sinds gisteravond afweten. In de hotelwijk ondervind je in het algemeen weinig wateroverlast: de afvoer lijkt goed geregeld, bovendien lopen er direct mensen (van de waterhuishouding?) rond die zorgen dat de putten vrij zijn of vrij gemaakt worden. In de goten ligt ook nogal eens vuil e.d. wat de boel kan ophouden. Nadat de regen gestopt was trok het water al snel weer weg. In de gewone woonwijken lijkt dat anders te zijn. Gisteren waren we de hele dag met de fiets op pad en kwamen we in een wijk ook een enorme waterplas tegen, dieper nog dan die voor ons hotel. Verschillende mensen keerden om, de meeste gingen door, af en toe sloeg er een brommer af, de passagier eraf broek opstropend tot het een heel kort broekje werd, een bus die er doorheen ploegde en een ware hekgolf teweeg bracht. Wij hebben het niet gewaagd. In de woonwijken is de afwatering, zo lijkt het, veel minder goed geregeld. Bovendien zijn lang niet alle straten geplaveid.

We hadden ook al wat regen meegemaakt in de Mekong Delta. Vanuit Saigon hebben we een tweedaagse trip gemaakt met Jos, Jori en een Zwitserse. Tijdens de tweede dag hebben we varend op de Mekong en de zijarmen daarvan, ook een aantal, niet al te heftige, buitjes gehad. De trip was ook weer een mooie ervaring, wat een waterwegen en wat wordt er geleefd, gewoond en gewerkt op dat water. Uiteraard ook een paar drijvende markten bezocht die, behalve misschien het koffiebootje, er duidelijk niet waren voor de toeristen. Het zag er weinig gepolijst uit zoals de markten in Bangkok. We hebben overnacht in een homestay, een groot huis van een oude, rijke familie. De oude mijnheer verwelkomde ons. Later bij het diner zagen we hem terug. Er waren in totaal 11 gasten die, verdeeld over drie tafels, gereed zaten voor de maaltijd toen de gastheer langskwam met een Vietnamese fles whisky waar een slangenkop inzat die een schorpioen in zijn bek had. Bij elke tafel schonk hij voor ieder een glaasje in, vervolgens moesten we met hem proosten. Hup in een keer het glaasje achterover en de heer ging door naar de volgende tafel waar zich het ritueel herhaalde. Het was sterk spul, te sterk volgens sommigen. Ik vond het echter jammer dat hij geen tweede keer langs kwam met de fles.

Nog even iets over Saigon. Het heeft 8 miljoen inwoners en 4 miljoen brommertjes. Onvoorstelbaar hoe het verkeer dan verloopt, alles kriskras door elkaar (waren we vanuit China al gewend), 2/3/4 mensen op een brommer, kleine kinderen voorop/achterop/ertussenin. Kinderen (meestal zonder helm) zijn er helemaal aan gewend, ze worden van school opgehaald met de brommer en plaatsen automatisch hun voetjes op de juiste plek om in balans te zijn. Wanneer het allemaal elektrische brommers zouden zijn, zoals in China, zou het oorverdovend stil zijn in de stad. Bij toenemende welvaart zullen de mensen geleidelijk overstappen op een auto en dan zal het in de stad echt een puinhoop worden met het verkeer. Wij hebben in Saigon met zijn vieren een keer ieder een cyclo (fietstaxi) gehuurd. Dan zit je er echt middenin, prachtig, alles rijdt, glijdt, zoeft langs elkaar heen en er gebeurt zelden iets ernstigs. Maar alles rijdt dan ook meestal heel relaxed, bijna gezapig. De dames zitten vaak heel gracieus op hun voertuig, soms met lange japonnen. Hier in Nha Trang was het zelf fietsen niet zo'n probleem, alleen tijdens de spits gistermiddag was het opletten geblazen. Het is ook mooi om te zien hoe de brommer gebruikt wordt als rustplaats. Op de standaard gezet kun je er heerlijk op zitten, liggen of slapen. In het verkeer, soms ook in de bus of lopend, dragen vooral vrouwen vaak een mondkapje. Tegen de vervuiling, dachten wij. Dat zal ongetwijfeld ook een rol spelen, maar het blijkt dat veel mensen in hun gezicht graag wit willen blijven. Dus dragen ze dan een grote mondkap van vlak onder de ogen tot diep in de hals. Sommigen dragen ze dan ook nog een zonnebril, lange mouwen, handschoenen en een zonnehoed onder de helm. In Islamitische landen zouden veel vrouwen graag verlost worden van mondkappen, hier lijkt het een (mode)gril te zijn om ze juist te dragen.

We zijn in Nha Trang o.a. naar de galerie geweest van de Vietnamese fotograaf Long Thanh. Hij fotografeert nog in zwart-wit en moet hiervoor zijn film, papier en chemicaliën grotendeels uit het buitenland halen. Hij heeft inmiddels in het buitenland ook enige faam opgebouwd. Wij vonden het ontroerend goed. Op zijn site staat zijn belangrijkste werk: http://www.longthanhart.com/.

Morgen vertrekken we naar Hoi An.