'Same same' (= the same) is een uitdrukking die je veel hoort in Vietnam, ze verkopen zelfs T-shirts met dat opschrift. In Nha Trang is een restaurant met de naam 'Same same but different'.

Eerst nog even iets over Vietnam. Het viel ons op dat je vaak vaders, veel meer dan in de vorige landen, ziet die zich met hun (kleine) kind(eren) bezighouden. Je komt ze tegen in een parkje spelend met hun kinderen. Vaders (en ook moeders) halen de kleintjes op van schol of van de crèche.. De ouders zijn duidelijk trots op hun kinderen en vinden het prachtig wanneer je een foto van ze wil maken.

Een bijzonderheid is de manier waarop sommige mensen je de hand schudden. Vaak ondersteunen ze met hun linkerhand de rechterhand of -onderarm. Een Vietnamees legde uit dat het respect (voor ouderen) en warmte uitdrukt. Gewoon een hand geven is formeel/zakelijk. Het lijkt op de manier waarop in West-Afrika soms een hand gegeven wordt, maar daar was het meestal een teken van onderdanigheid. In Laos hebben we dit niet gezien.

Vroeg in de avond zijn we van Hanoi naar Luang Prabang in Laos gevlogen. Het kleine propellervliegtuig produceerde een dusdanige herrie dat je bijna tegen je medepassagier moet schreeuwen om je verstaanbaar te maken. Echter een voorspoedige vlucht , na de landing moest de piloot de rem flink aantrekken. Het vliegveld heeft slechts een (korte) start-landingsbaan zodat er alleen kleine toestellen kunnen landen wat wel prettig is want vlak voor de landing vliegen ze vlak boven het centrum. Op het vliegveld moest er voor een visum $ 1,- extra betaald worden want na 17.00 uur is het overtime, da's pas humor. Wat direct opvalt is het verkeer: veel minder motorbikes en auto's dan in Vietnam en het gaat er kalmpjes aan. L.P. is bovendien een stad met slechts 26.000 inwoners. Alles gaat hier behoorlijk relaxed, 'laidback' zou de Lonely Planet zeggen.

Laos telt maar 6 miljoen mensen, het land met het laagste aantal inwoners van Zuidoost Azië, de afgelopen 30 jaar is het aantal verdubbeld, dus veel jonge mensen. Laos lijkt in verschillende opzichten op Thailand. Allereerst de taal: alhoewel het schrift nogal van elkaar verschilt (voor ons zijn beide onleesbaar: พั่สน้กว วยฟงย สิดก) is de gesproken Laotiaanse taal voor ± 80 % gelijk aan het Thais. Het bekende Thaise 'sawadee' (= hallo, goedendag) klinkt hier als 'sabadee'. Ook de Thaise tuktuk kom je hier tegen: de gemotoriseerde driewielige taxi. En dan natuurlijk de vele Wats (boeddhistische tempels) en dus ook de vele monniken. We hebben hier een aantal mooie Wats bezocht welke duidelijk verschillen van de Chinees-Vietnamese Wats. Het is moeilijk om te omschrijven wat het verschil is maar ze tonen evenwichtiger door een beperkt kleurgebruik gecombineerd met goud. Bij een bezoek aan een van de tempels hebben een tijdje met een jonge novice (monnik in opleiding), Khankeo genaamd, gezeten die graag geholpen wilde worden met zijn Engelse huiswerk. Hij moest vragen over zijn land, stad en omgeving beantwoorden waarbij hij de beschikking had over een dik woordenboek. Met behulp van de Lonely Planet kon ik hem helpen aan wat cijfermateriaal en uitleggen wat het verschil is tussen kilometer en vierkante kilometer in het Engels aan iemand die veel moeite heeft met die taal, bleek niet eenvoudig. Ook andere jonge monniken spreken je aan om Engels te oefenen. Vaak hebben ze een boek of schrift bij zich om zich in het Engels te bekwamen. Wat daarbij opvalt is dat ze meestal zinnen uit het hoofd proberen te leren die hun woordenschat ver te boven gaat en die niets met het alledaags Engels te maken hebben, iets wat we ook al in Vietnam hadden ervaren.

We krijgen hier plotseling van alles aangeboden. Op dit moment trekken we op met familie. Ik liep samen met mijn broer hoorden we ineens: ' Tuktuk and girl, sir?' Marian en ik liepen na het eten 's avonds terug naar het hotel, kwam een man langs met de brommer: 'You want marihuana?' De avond erna liepen we met z'n zessen en kreeg we zowaar opium aangeboden. Heel bijzonder en we lopen hier nog steeds met een gerust hart rond, want onze afwijzingen met een grap of glimlach worden met een evengrote glimlach beantwoord. We hebben ons trouwens nog nergens echt onveilig gevoeld.

In Vietnam hebben we veel biljartzalen gezien, zowel tafels voor ons spel met 3 ballen als snooker en pool. Zelfs hebben we een aantal keren biljarttafels buiten zien staan. Hier in Laos wordt veel jeu de boules gespeeld, een erfenis van de Fransen. Je kunt in Laos en Vietnam ook stokbrood krijgen. Tussen de middag halen we hier aan een stalletje een heerlijke sandwich.

Twee dagen geleden zijn we naar een voorstelling geweest die verzorgd werd door jongeren. Er is hier een Children's Cultural Centre dat aan kinderen/jongeren tussen de 6 en 18 cursussen/instructie aanbiedt: zingen, dansen, poppenkastspelen enz. De achterliggende gedachte is om de traditionele culuur in stand te houden. Die avond traden de Junior Leaders op die al een aantal jaren het center bezoeken en die bijvoorbeeld ook meehelpen de jongere kinderen te instrueren. De voorstelling gaf een aardig beeld van de verschillende 'hilltribe' dansen hier. Wat eraan vooraf ging was ook heel speciaal. De avond werd geopend met een 'Baci' ceremonie. Dat is een plechtigheid die deel uitmaakt van veel speciale gelegenheden, zoals trouwerijen, festivals, afscheidsfeesten enz. De Laotianen noemen deze plechtigheid ook wel 'su kkwden' = calling of the soul. De meeste Laotianen zijn Theravada Boeddhist en geloven dat iedereen 32 geesten (kkhwan) heeft, elke bewaakt een specifiek orgaan of zintuig e.d., zowel geestelijk als lichamelijk. De kkhwan gaan af en toe zwerven, weg van hun eigenaar, wat alleen een probleem is wanneer die persoon op het punt staat iets nieuws aan te pakken of een verre reis te beginnen, of wanneer ze ziek zijn. Dan is het goed om een Baci te houden om er zeker van te zijn dat alle kkhwan aanwezig zijn, aldus het evenwicht herstellend. De ceremonie werd uitgevoerd terwijl wij zaten rond een pha kkhwan, een piramideachtig bouwsel van bananen, bladeren , bloemen en fruit waaraan katoenen draadjes hingen. Een ouder, belangrijk iemand sprak een lange Boeddhistische mantra uit waarin hij de zwervende kkhwan opriep terug te keren. Vervolgens de poppen van de poppenspelers gezegend, we voelden ons weer helemaal thuis. Daarna namen de de spelers en dansers de draadjes van het bouwsel en gingen de zaal rond en bonden die rond de polsen van de bezoekers. Onze beide polsen zaten flink vol. Deze symbolen van goed geluk moeten er drie dagen om blijven en dan mogen ze eraf, niet snijden maar ontknopen. Na de draadjes kregen we kleine hapjes te eten en bananen en tenslotte werd er nog thee geserveerd, terwijl de voorstelling al begonnen was.

We zijn inmiddels bijna een week in Laos, we broeden op vervolgplannen.

Groet, Marian & Piet