Vang Vieng is de plaats waar we ons de afgelopen dagen vooral beziggehouden hebben met niets doen en het laatste deel van de reis plannen. Het is eigenlijk een stad van niks met zo'n 30.000 inwoners en een klein compact centrum, gelegen aan de Nam Song temidden van prachtige karstformaties. In het gebergte zijn veel te bezoeken grotten en tunnels. Het is een oord voor de min of meer actieve reiziger: kayaking, tubing (op een tractorbinnenband stroomafwaarts drijven), caving, wandelen, klimmen en fietsen. We zijn een dag fietsend op pad geweest met twee gidsen, twee Schotten, een Engelsman, een Duitser en een Francaise. De touroperator had gezorgd voor uitstekende MTB fietsen: Marian op een Giant, ik op een Trek, eindelijk een fiets die de juiste framemaat had. Ik was blij eindelijk weer eens een eind te kunnen fietsen. We waren beiden helemaal in ons element. Fietsend tussen de velden, door dorpen, langs de rivier, onderweg een immense grot bezocht, genoten van een BBQ-lunch, hebben we zeker 40 km afgelegd over onverharde stenige wegen en paden. We kwamen om 5 uur, moe maar zeer voldaan, terug in Vang Vieng. Onderweg zijn we door dorpen gekomen met verschillende bevolkingsgroepen waar de gidsen het een en ander over hebben verteld. De meeste Lao's bouwen hun huizen op hoge palen; de Hmongs bouwen ook op palen, maar lager, terwijl de Khamu direct op de grond bouwen. De laatste groep werd door de gids als lui gekenschetst: ze verbouwen niets, hebben geen bomen rond het huis, ze jagen alleen maar wat. Ook hier in Laos is er kennelijk een zwart schaap onder de bevolkingsgroepen. De Khamu zijn in ieder geval de mensen met de laagste levensstandaard. Wanneer je zo rondrijdt krijg je een goed indruk van de zeer beperkte welvaart in dit land. Maar steeds weer hoor je vanuit alle hoeken 'Sabaidee' (= hallo). Met name de kinderen staan van verre al te zwaaien en te roepen naar je. Uiteraard krijgen ze altijd een reactie. Ook de ouderen genieten mee van dit steeds terugkerend ritueel.

Vang Vieng een merkwaardige plaats met veel budget accommodaties, veel gebouwen die verwaarloosd zijn, gebouwen die nog niet af zijn (maar wel al gebruikt worden), veel bouwactiviteiten, teveel schreeuwerige tenten in de hoofdstraat. Het lijkt soms ook een beetje op de Costa's: Aussies die met getatoeëerde ontblote bovenlijven rondlopen of aan het bier of lao lao (whisky) zitten. Het merkwaardigste fenomeen is Friends. Verschillende restaurants zijn TV-bars waar de bezoekers, met hun neuzen allemaal dezelfde kant op, zittend of half liggend aan de eettafel naar een aflevering van Friends kijken. Dat gaat de hele dag door. Vooral ‘s avonds zitten die tenten, met allemaal een andere episode, behoorlijk vol met voornamelijk jongelui. Volgens de Lonely Planet wordt er daarbij flink gebruikt (wij hebben dat niet kunnen constateren). De Laotianen kijken zelf overigens heel graag tv, vooral Thaise soaps zijn heel populair. Gelukkig zijn er ook genoeg normale gelegenheden en hebben wij ietwat buiten het centrum een comfortabele cottage met veranda. In de meest eenvoudige uitvoering zijn het grotendeels bamboe huisjes met een verende houten vloer. Wij heben gelukkig een moderne variant met veel hout, een degelijke vloer en alleen bamboe aan de binnenzijde (zeer decoratief). Laos is het land van de bamboe, het wordt voor van alles gebruikt en er is gemakkelijk aan te komen.

Tenslotte: Kerstmis. In de straten probeert men enige aandacht te besteden aan dit niet-Buddhistische feest: een enkel zielig verlicht kerstboompje, verlichte kerstslingers, verkopers met zo'n stomme kerstmuts op. Op de kerstmenu's staat de bekende kalkoen. Toch klopt het niet, het vloekt eigenlijk met dit land. Voor ons zullen 25 en 26 december 2008 gewone dagen worden. Morgen, 24 december gaan we met de bus naar Vientiane, de hoofdstad; op 26 december vliegen we van Vientiane naar Pakse in Zuid-Laos. We blijven dus nog even in Laos en zullen vanuit Pakse de grens oversteken naar Thailand dat we als laatste land zullen aandoen. Dus geen Cambodja, Maleisië en/of Singapore.

Tot volgend jaar. Marian & Piet.