Inmiddels hebben we Syrië verlaten en zijn vandaag aangekomen in Turkije, in Antakya (het vroegere Antiochië). De grensovergangen duurden slechts 2 uren, dat schijnt kort te zijn.

De afgelopen dagen hebben we enorm veel indrukwekkende cultuur opgedaan, bijna een cultuurshock, (ver) terug in de tijd. Ik geef nu het woord aan mijn deskundige echtgenote.

Waar te beginnen? Ik heb het gevoel dat er onder elke voetstap die ik zet iets heel waardevols veborgen zit. Ofje nu in de souq van Damascus of Aleppo loopt, in Palmyra of in Apamea, overal kan je je in het verre verleden wanen. Het duizelt van de bevolkingsgroepen die hier geheerst hebben: Feniciers, Hittieten, Assyriers, Mamelukken, Romeinen enz.. Teveel om op te noemen of te onthouden.

Ik zal proberen een korte impressie te geven van de voor ons indrukwekkendste sites.

Palmyra (Tadmoer, de oude Semitische naam) heeft niet alleen de bekende straat met colonnades maar zeker de moeite waard waren de graftorens en tomben. In de toren legden belangrijke families hun doden. Door de luchtschachten in de toren konden zij hun geliefden bezoeken zonder hinder te ondervinden van de stank. Na een jaar of 8 werden de botten naar de grafkelder overgebracht. Daar versierde men de tombe met fresco's. Voor op elke schacht kwam een gebeeldhouwde afbeelding van de gestorvene. We bezochten een heel fraaie tombe, de zgn. Japanse tombe, die enkele jaren geleden ontdekt werd toen men een oliepijpleiding aan het aanleggen was. De leiding loopt dwars over de ingang van de tombe. De beelden en afbeeldingen dateren van 128 na Chr.en waren nog zeer gaaf. Duidelijk was te zien hoe rijk men in die tijd gekleed ging. Wat ligt hier nog meer onder de grond verborgen?

De Romeinse hoofdweg, 1850 meter lang en 37 meter breed,in Apamea was nog indrukwekkender dan die van Palmyra. Meer dan 400 zuilen zijn opnieuw opgericht. Lopen over deze weg met nog duidelijk zichtbare karrensporen in het plaveiselis wel heel bijzonder. Ik heb toch weer iets nieuws ontdekt: zuilen met gedraaide cannelures. Zij geven aan dat er een belangrijk iets gestaan heeft.

Crac des Chevaliers, het kruisvaarders kasteel. Een enorme vesting waar men een garnizoen van ruim 2000 man kon herbergen. Muren die onvoorstelbaar dik waren, lekker koel overigens. We kregen een heel goed beeld van het geheel omdat er nog veel intact was. Jammer dat er veel vuil lag. De Citadel in Aleppo, die we een dag later bezochten, leek er wel op. Ook een enorme massa steen. Een dorp binnen de muren.

Dit is maar een fractie van wat we gezien hebben. Er is natuurlijk nog veel meer moois om over te vertellen. Belangrijk is dat hier toch wel een deel vande Westerse geschiedenis ligt.

We vinden het heelleuk omte lezen dat zoveel mensen onze verhalen waarderen. We hebben nu ontdekt hoe we gemakkelijk foto's kunnen plaatsen en hebbende eersten geplaatst.

Culturele groet,

Marian en Piet