Inmiddels zijn we al weer een aantal dagen in Iran, het eerste land waar we beiden nog niet eerder geweest zijn. Bij Tabriz (een centrale stad in Noordwest Iran) zijn we Iran binengekomen. Vervolgens naar Takab (1780 m) via Kanduvan, een dorp tegen en in het karstgebergte gebouwd; rotsen steken steil uit boven het omliggende platteland; Cappadocie (Turkje) in het klein. Van Takab naar Sanandaj (waar we nu zijn) via Takht-e-Soleyman (= Troon van Salomon), op 2200 m, volgens de overlevering de geboorteplaats van de profeet Zarathustra. Tijdens de Sassanidische periode was het een zeer belangrijk religieus centrum waar een van de 3 heilige vuren van de Zoroastriërs brandde. Op de heuvel bij een kratermeer zijn de resten van een zeer groot Sassanidische paleis en een Vuurtempel te bezichtigen. De route was is prachtig: woeste bergachtige natuur met kundig gebouwde bergdorpen. Sanandaj is schitterende gelegen, aan alle kanten hoge, woeste bergen. Één van de meest 'Koerdische' steden, (gevluchte) Koerden uit Irak en Turkije samen met Iraanse Koerden.

Nog even terug naar de grensovergang Turkije-Iran. In de bus op weg naar de grens hadden we nog heel lang de berg Ararat (met zijn besneeuwde top) in beeld. Bij iedereen was een verwachtingsvolle spanning waar te nemen. We keken allemaal nieuwsgierig uit naar het 'onbekende' Iran. Onze Turkse chauffeur is met onze bus zover mogelijk doorgereden tot vlak bij de grensovergang, het niemandsland. We hoefden met onze bagage maar een klein stuk (tussen hekken) te lopen. Onze reisgenoot Hans heeft de grensovergang en de eerste kilometers in Iran als volgt beschreven:

'Het over de grens gaan met Iran ging gesmeerd. We waren gewaarschuwd dat het mogelijk erg lang kon duren. De douane leidde ons echter langs kilometers lange rijen met vrachtwagens en binnen eenuur was het nodige geld gewisseld en stonden we in Iran. De waarschuwingen waren: niet eten ook niet in de bus of met de gordijnen dicht, vrouwen in lange kleding met hoofdoek ook in de bus en geen aanleiding geven tot wat dan ook aan voorbij rijdend verkeer. Na ca 20 minuten zette de chauffeur de bus buiten de stad aan de kant van de weg een beetje verborgen achter de bomen, haalde een heetwatercontainer uit de bagage en vroeg wie er koffie en wie thee wilde, de bijrijder had in middels gebak ergens vandaan gehaald. 10 uur 's morgens koffie met gebak in de Ramandan tijd ' welkom in Iran'. Iemand vroeg nog hoe het zat met niet eten etc. Het antwoord... we zijn reizigers en moeten op krachten blijven. In Iran is alles mogelijk als het maar stiekum gebeurd. Een boek met dezelfde tekst had ik ook al eens gelezen.'

Bij de grensovergang hebben we allemaal Euro's omgewisseld in Rials en voelden we ons allen Iraans miljonair: 150 Euro levert meer dan 2 miljoen Rials op. In Iran kunnen we niet pinnen, een boycot van de Westerse bankwereld. De Iraniers zelf maken volop gebruik van 'eigen' pinautomaten. Bij de grens kwamen we ook nog een jonge Zweed op de fiets tegen. Hij heeft een jaar uitgetrokken om de wereld rond te fietsen. In Zweden begonnen, in Bulgarije zijn laptop ontstolen, (zijn broer heeft een Ipod met veel muziek naar Theran gestuurd), door Iran naar Pakistan, door China, met vliegtuig over naar Amerika, fietsen van West naar Oost Amerika, terug naar huis. Hij zag er opmerkelijk fit en gezond uit.

We reizen hier rond in een vrijwel nieuwe, luxe bus van Chinese makelij, YuTong. De chauffeur en zijn maatje zorgen zeer goed voor ons en zijn bovendien zeer aardige mensen. Regelmatig moeten zij zich ook met papieren (betreffende de passagiers) melden bij politieposten die wij onderweg passeren. Toch iets van 'Big Brother', het geeft echter geen problemen. De gezagsdragers zijn hier, net als in Turkije, uiterst vriendelijk tegen ons. De wegen zijn goed.

We voelen ons hier zeer op ons gemak. Zeer vaak worden we op straat aangesproken door Iraniers die vragen waar we vandaan komen en die ons vervolgens welkom heten. Vaak hoor je alleen maar een 'Welcome', of wordt er een vriendelijke hand opgestoken. In Takab zijn we al bij een docent Engels thuis geweest waar hij zijn eigen 'instituut' heeft. Als docent werk je 4 dagen in de week op een school. De andere dagen geeft hij leerlingen prive lessen Engels op zijn instituut.

Tenslotte nog een stukje van Hans: 'Het eten is eenvoudig kip, lam of gehakt met rijst. Gisteren uitgenodigd met de hele groep door een plaatselijke autoriteit vanwege het einde van de rouwperiode betreffende Imam Ali die ca 600 jaar geleden is vermoord in een moskee. Deze Imam is voor ons een goede omdat hij heeft aangegeven dat toeristen die moslimlanden bezoeken de protectie van de staat moeten hebben. Daar hebben we wat aan. Dus rouwen we mee en vieren het feestals het weer over is. Wat alcohol betreft zijn de moslims wel consequent in Iran. Bavaria alcohol vrij is in Ramadan tijd het hoogst haalbare.'

Volgende keer weer foto's.